Odkąd pamiętam wszyscy mówili mi: zrób prawo jazdy. Nawet O. zrobiła za ętym razem. Po kilku spektakularnych kłótniach z instruktorem i opuszczeniu auta na środku skrzyżowania. Ja oczywiście próbowałam. Raz. Zapisałam się na kurs z kilkoma koleżankami. Wszystkie już jeżdżą. Ja w międzyczasie wyjechałam do Pragi, potem wróciłam i dalej jeździłam (i do Pragi i Lką). W styczniu kilka lat temu podeszłam do egzaminu. Mój egzaminator tak spektakularnego wyjechania za linię podobno nigdy nie widział. I skończyłam z robieniem prawa jazdy.

Cała moja rodzina z Nim na czele wypomina mi plamę na honorze, jaką jest brak prawa jazdy. Ja na to, że jestem za bardzo roztrzepana, i że się boję. On, że gdy byłam w ciąży mógłby zawsze pić bo miałby kierowcę, a tak zawsze jest abstynentem. Powtarzam wszem i wobec, że lubię siedzieć na miejscu pasażera (bo uwielbiam). Jednak odkąd jest Stwór coraz częściej muszę jeździć na tylnym siedzeniu. Nic nie widzę, nie słyszę radia, nie mogę porozmawiać z kierowcą i muszę machać zabawką nad Stworem. Najgorzej jest, kiedy nie mam nikogo pod ręką (a auto stoi w garażu!) i muszę jechać na drugi koniec miasta (z Zadupia na inne zadupie) po książki do recenzji, do lekarza, albo żeby spotkać się z koleżanką. ZTMem oczywiście.

fot.Christiaan Triebert /flic.kr/p/bVjE9Y

Gorąco popieram ekologiczne miasta, komunikację miejską, rowery. Jednak z wózkiem nie wsiądziesz na Veturilo. Bujasz się z całym majdanem autobusem. Z tramwajem różnie bywa bo zawsze jest 50% szans, że nie trafisz na ten niskopodłogowy. I naprawdę marzysz o tym, żeby mieć kierowcę. 

Róbcie praw jazdy, a potem ewentualnie zachodźcie w ciążę.