Cały świat biega w maratonach i innych imprezach, w których dostajesz najpierw koszulkę i ciastko, a potem medal za to, że na mecie dalej żyjesz. Jesteś posh, czujesz,  że bieganie ma cel, że za jedyne 90 złotych należysz do wspólnoty, w której wszystkich kręci to samo. To na pewno tańsze niż członkostwo w niejednym elitarnym klubie. 

Ja biegam z doskoku: kiedy nie chce mi się chodzić na siłownię albo wydawać kasy na pluskanie z zarazkami innych ludzi w stołecznych basenach. Ten doskok trwa od liceum i zyskuje na intensywności, gdy namówię kogoś żebyśmy biegali w parze. Najczęściej latem. I jako sportowiec z kilkuletnim doświadczeniem (co roku z takin samym bólem zmagający się z pierwszym kilometrem) zorientowałam się, że halo! ja nie mam jeszcze ani jednej koszulki typu biegnijwarszawo1984, w której po kilku sezonach nadal będę mogła pokazywać się na treningu (to ściema,  te koszulki nigdy nie przeżywają trzeciego prania w takim stanie, żeby nie było wstyd wyjść w niej z łazienki).

Nadrobiłam więc dystans i już w czerwcu zapisałam się na Biegnij Warszawo, znane również pod nazwą Run Warsaw.  I dostałam nie lada numer. Uplasowałam się przed trzecim tysiącem. Na ponad jedenaście tysięcy to jest coś. Jakieś kolejne dwa tysiące po mnie udało mi się namówić JEGO. Biegaliśmy więc wspólnie ze Stworem do kompletu. O naszych planach powiedzieliśmy komu tylko się dało. Taki myk, żeby być bardziej zmotywowanym... Ale im bliżej imprezy, tym bardziej i bardziej kusiło ćwiczenie w zamkniętym pomieszczeniu. . 

I co? Jak o godz. 19:00 na zewnątrz było ciemno,  zimno i w dodatku ON wcale nie motywował to nawet dopingująca królowa Elżbieta nie zmusiłaby mnie do włożenia dresu. Na koniec swoje dołożył Stwor. Jak na złość akurat trzy tygodnie przed biegiem się pochorował. I to na całe dwa tygodnie. Jak tu biegać, kiedy dziecko chore? 

Ostatni tydzień. Dobra, biegną nasi znajomi.  Motywujemy się.  I kolejny problem: z kim zostawić Stwora na tyle godzin.  Jednak szkoda go zostawiać... w tygodniu tak mało czasu jesteśmy razem...

Sobota dzień przed. Wciąż nie odebraliśmy pakietów. 

Ciągle sobota, godz. 19:00. Punkt odbioru pakietów startowych. Zapomniałam dowodu. Uff, może się uda i los zdecyduje... Niestety, pani zapytała o dane i wydała pakiet. W środku tyle prezentów od organizatorów: kupa ulotek, koszulka w kolorze mającym zapewnić kamuflaż policji i baton. Powtarzam sobie,  że chociaż medal będzie.

 

Niedziela, godz. 9:30

ja:  Oj, a Stwór ciągle śpi? 
ON: Wstał, pobawił się i zasnął.
ja: O której mamy być na miejscu?
ON: 10:20...
ja: W dupie to mam. Idę się jeszcze położyć.  I tak nie zdążymy.

zdjęcie: fragment okładki książki A. Waldman "Zła matka", Wyd. Znak  (nie czytałam!)

Powrót do pracy? Nowa torebka (przy okazji czerwone szpilki z letnich promocji), płaskie buty na jesień i kilka par balerin. W listopadzie nie będę biegała w kozakach po biurze, a te wszystkie obcasy z mojej szafy są tak piękne i tak boli, jak dawno się ich nie nosiło...

W notesie lista spraw to do przed końcem wolnych poranków. Ta lista trochę uwiera. Stwór w żłobku, a ja poleniłabym się do magicznej godziny 15 na kanapie. Tyle filmów, seriali i książek do przeczytania... Do tego przeziębienie i piękne słońce w komplecie nie skłania do załatwiania "spraw ostatecznych". 

Niestety, do tego wszystkiego dochodzą prezentacje, raporty i dokumenty, które "warto, żebyś przejrzała przed pierwszym października". Więc siadam w kawiarni, kupuję największą możliwą kawę na osłodę i wyciągam te papiery. Czytam trzy zdania, ziew, łyk kawy, spojrzenie w komórkę... Może przeczytam artykuł w "Polityce"... Zbieram siły i wracam na chwilę do kolejnej strony... I właśnie w tym samym momencie przychodzi powiadomienie, że J. napisała coś na Facebooku. Dlaczego nie wyłączyła tych powiadomień!?! J. potrzebuje, żeby spojrzeć na stronę jej projektu organizowanego w Berlinie. Obejrzę jeszcze kilka postów, coś tam skomentuję... Wchodzę na stronę J., wracam na fb. Wymieniamy we cztery już 47 komentarz na temat strony. Sprawdzę ile procent baterii zostało mi w Kindle'u... Dopijam kawę, patrzę na zegarek. Za 25 minut muszę być w żłobku po Stwora. Przejdę się jeszcze na spacer i tak przez 25 minut nic a nic się nie nauczę.

Kolejna próba. Wieczór. On rozwalony na dywanie, ja po raz setny oglądam przygody Carrie i jej przyjaciółek (tego odcinka zupełnie nie kojarzę!). 

ON: Miałaś przejrzeć te papiery. Może posiedzimy nad tym razem? 

Ja: Nie chce mi się. Spojrzę jutro. Obiecuję.

Ranek. Odpalam kawę. Siadam nad papierami. Jest 7:50. ON dzwoni, że Stwór w żłóbku. To ja pójdę jeszcze pobiegać. Wracam, czytam. Nic nie rozumiem. Mózg jak gąbka. Niby unikalny użytkownik, realny użytkownik to pestka, bo przecież już z tym pracowałam, ale już te tabele z cyframi, planami i kampaniami... 

Może jednak obejrzę kolejny odcinek Downton Abbey. To wszystko przez ten katar. Nie mogę przez niego myśleć. 

Kocham kolej i nikt nie przekona mnie do wyższości innego środka lokomocji. Nie kocham jednak obcych dzieci, a już na pewno tych, które jadą ze mną w przedziale.

Podróż Warszawa - Katowice. M. ma wsiąść na Zachodnim. Jest super. Jedziemy do naszych południowych sąsiadów.

Wsiada ojciec z dzieckiem. Skórzana skóra stylizowana na ściągniętą z harleyowca, łysinka, brzuch i ani dzień dobry ani pocałuj mnie w dupę. Od drzwi pretensje, że nie ma gdzie postawić wózka. Słodko. 
Za nim dzieciak. Lat mniej więcej pięć, włosy blond, na oko jakiś tydzień nie widziało wody. Dwadzieścia minut wcześniej darł się w niebogłosy w Hali Głównej, kiedy przekazywałam Stwora jego Ojcu. Nie ma to jak szczęście.

Oszaleję. Stwór śpi, a ja potrzebuję czekolady. Bajaderki, batonika, kakao, czegokolwiek, co ma w sobie dużo cukru i kakao. Zaczynam bawić się komórką, może mi przejdzie. Wchodzę na Instagram. A tam K. wrzucił zdjęcie dwóch Pałaców Kultury, z tym, że jeden jest z czego? Oczywiście, że z czekolady. Cholera! Rzucam telefonem i idę do kuchni w poszukiwaniu zgniłego kawałka czegoś czekoladowego. Pluję sobie w twarz, że ON zabrał  do pracy całe opakowanie ciastek. Trzeba być nienormalnym, żeby tak pragnąć czegoś czekoladowego. 

Siadam przed komputerem i postanawiam znaleźć zbrodniarza, który spowodował moje katusze. I jasna sprawa, nie można jednoznacznie stwierdzić, kto tak naprawdę przyczynił się do tego, że czekolada powoduje pryszcze, tłuszcz, jest najlepszym przyjacielem w depresji i nieszczęściu, w PMSie i w obżarstwie. Wiadomo na pewno, że kakao do Europy przywieźli Hiszpanie, a potem już wielu przyznaje się do przyłożenia ręki do położenia tabliczki czekolady na sklepowej półce.

Nie wiem, czy dzieje czekolady są tak fascynujące, jak donosi portal Polki.pl  (szaleńcze pragnienie zaburza mi zdolność racjonalnego myślenia). Wiem na pewno, że dziś nie wylądujemy w Zachęcie (o czym przekonany jest ON). O nie... Wujek Google doniósł mi uprzejmie, co to za czekoPeKiN był na zdjęciu u K. Dziś jest jakieś potworne święto czekolady (tak, tak, kolejne z serii świąt głupich i głupszych). Nie wiem, co na to Kościół Katolicki, ale w czwartek, 4 września roku pańskiego 2014, pod Pałacem Kultury i Nauki odbywa się czekoladowa orgia i zamierzam wziąć w niej udział. 

fot. E. Wedel (o stąd)

Stwór ma taką przypadłość, że zawsze budzi się, jak zaczynam płodzić coś na bloga. Jest też tak, że najlepsze pomysły mam zawsze jak wracam z nim ze spaceru do domu i koniecznie chcę je zapamiętać, ale nawet nie zdążę włączyć myślenia odpowiedzialnego za pamięć, bo Stwór się budzi. Ze specjalnej aplikacji bloggera nie będę korzystała, bo o ile chciałam mieć wózek, który można pchać brzuchem to bez przesady lubię mój prosty kręgosłup i to, że ochroniarz z pobliskiego osiedla mówi mi dzień dobry. Pewnie dlatego, że wyglądam na normalną. Jak zacznę robić dziwne ruchy brzuchem to takie uprzejmości mogą się skończyć. A on zawsze otwiera mi z daleka drzwi do sklepu, jak tylko zbliżam się z wózkiem, więc powiedzmy, że mam profity z tej znajomości (chociaż z reguły nie znoszę jak ludzie rzucają się do otwierania mi drzwi). 

Tak samo jest z Internetem, kiedy muszę (muszę!) obejrzeć Downton Abbey, który jest moim ulubionym serialem (zaraz za całą masą innych ulubionych seriali), ale akurat nie mogę tego zrobić ,bo coś jest akurat nie tak. I z kreską nad oczami, kiedy się spieszę a ona właśnie tego dnia postanowiła być krzywa lub z włosami, które po wstaniu wyglądają spoko, więc nie będę ich myła, a jak robisz ostatni look w lustro przed wyjściem (i jak zaraz nie wyjdziesz z domu to zawali się świat i ucieknie ci samolot). Właśnie wtedy wyglądają jakbyś ich tydzień nie myła. I tak jest za każdym razem i nigdy nie jestem mądrzejsza i mniej leniwa, żeby nie dać się oszukać. 

Nie mogę też biegać bo przecież nie po drodze mi do salonu po soczewki, a kiedy już je mam to zawsze jest coś innego. Nie wierz w to, że zapłacenie miliarda złotych za udział w jakimś biegu zmotywuje Cię do czegokolwiek. A już na pewno nie biegaj ze swoim facetem! Na piłkę z chłopakami zawsze pójdzie, ale nigdy nie będzie miał siły, kiedy Ty akurat pokonasz wszystkie przeciwności i będziesz chciała pobiegać. Najlepszym motywatorem jest rzeczywiście facet, ale w zupełnie innych okolicznościach. Najlepiej wychodzi mi bieganie, kiedy ON mnie wkurwi (nie wkurzy, ale wkurwi), a jak do tego jesteście u Teściowej i nie możesz mu zakazać wchodzenia do pokoju (bo i tak nie masz co w nim robić) to gwarantuję, że przebiegniesz w dobrym dystans maratoński. 

Zlajkowałam profil Mateusza Jasińskiego, który głosi, że bieganie jest stylem życia. Dzięki niemu zamierzam biegać regularnie, co 2 dzień. Lubię sobie powtarzać, że kupno nowego ciucha albo instalacja nowej aplikacji pomoże mi biegać częściej niż wymuszone dwa razy w tygodniu. Piękne to były czasy, kiedy co 2 dzień bez zmrużenia okiem mogłam wyjść i biegać. Ale wtedy akurat musiałam pisać pracę magisterską lub uczyć się do egzaminu. I wówczas cały świat skupiał się na tym, żebym nie mogła wykonywać tych czynności. Musiałam posprzątać w pokoju, umyć się, zadzwonić do koleżanki. Dobrze, że część studiów przeżyłam bez Facebooka (nie wierzę, że były takie czasy). Grono też było fascynujące, ale nie do tego stopnia. 

Moja pani doktor (brzmi to jakbym była jakąś celebrytką, ale po prostu jest od roku szefową od tabletek na serce, więc oswajam ją jako swoją) zapytała mnie ostatnio, jak udaje mi się biegać (nawet te dwa wymuszone razy w tygodniu). Ona ma w domu bieżnię i nigdy na nią nie wchodzi. Udaje mi się dlatego, że nie mam w domu bieżni. To mniej więcej tak, jak z tym, że mamy w domu wyciskarkę do soków i szczoteczki elektryczne. Szczoteczki nigdy nie są naładowane, a na sok wolimy chodzić do knajpy. 

Zdjęcia zamieszczone na licencji Creative Commons. Od góry:

Bill Dickinson/flic.kr/p/dpXLKS

Mark Stevens/flic.kr/p/frx1GQ

neekoh.fi/flic.kr/p/bqSMLh

MilitaryHealth/flic.kr/p/ebzNjg

Koniec. Trzeba wrócić z wolności do rzeczywistości. Kobieto do pracy, zarabiaj na chleb. Bo  ile to można siedzieć z dzieckiem. Ale jednak trochę szkoda.

Niby jaka to wolność, jak rano trzeba wstać, w nocy trzeba karmić i przewijać (akurat dziś w nocy olałam sprawę i nie przewinęłam, więc okazało się, że pieluchy Pampers nie są tak super chłonne jak się reklamują). Trzeba to to karmić, zabawiać, nosić, wyprowadzać na powietrze i znowu karmić, przewijać, zabawiać, i od początku... A jednak, jak mi się zachce to mogę nie umyć włosów i zamiast na kawę i do parku w centrum wyjść do pobliskiego lasu miejskiego (a później klnąć na muchy i inne robale), można położyć się spać, kiedy Stwór śpi, a przede wszystkim, nie trzeba patrzeć na swojego szefa, biurko i bujać się dzień w dzień, deszcz, nie deszcz do pracy. 

Kino, seans dla matek z dziećmi poprzedzony spotkaniem nt. miłości po ciąży. Takie z serii jak mam dzieci to nie jestem już gorącym, chodzącym seksem, jeśli czegoś nie zrobię to on mnie zostawi dla takiej, która nie siedzi w pieluchach (nigdy nie byłaś jeśli tak myślisz bo to jest też w mózgu a nie w biuście).

Pani Prelegentka (Pani P.) przepis na udany związek opracowała we wzorze: RUCH - T. Wyższa matematyka, ale na szczęście wyjaśnia. 

R - robienie razem ekscytujących rzeczy

U - uczucia 

CH - dobre chęci (choć nie jestem pewna, bo przy 'ch' na chwilkę odleciałam)

minus T...

tu Pani P. przerywa. Napięcie wśród słuchaczek rośnie... Jak myślicie,  co oznacza T? Na pytanie pada kilka odpowiedzi. Niestety,  żadna nie jest prawidłowa. Otóż T to nic innego tylko TEŚCIOWA (mruk zrozumienia po sali).

Ale Pani P. wraca do R. Robienie razem ekscytujących rzeczy, czyli bez dziecka, wspólnie,  razem,  tak jak kiedyś (czyli przed erą ciąży i dziecka).  Pani P., na przykład,  w niedziele rano chodzi z mężem do kina. Dzieci zostawiają rodzinie czy niani i mają czas dla siebie. Koniec prelekcji. Reklama spotkań indywidualnych w gabinecie u Pani P. Pierwsze  jest darmowe jeśli napiszesz,  że byłaś na spotkaniu.

Uczestniczki domagają się pytań.  Rozpoczyna się dyskusja wokół najważniejszego: CO JESZCZE MOŻNA ROBIĆ Z PARTNEREM/MĘŻEM? Pani P. proponuje, żeby pójść na basen (strzelam bo znowu odleciałam). Konsternacja. Coś jeszcze?  Ktoś z sali opowiada o grze małżeńskiej. P. rozwija,  że istnieją różne jej warianty, że w Internecie można znaleźć instrukcje,  jak zrobić ją samodzielnie.  Ale nie warto.  Za dużo czasu, a gra nie jest droga.

Ale co jeszcze można robić wspólnie i bez dziecka? - sala skupiona w kilku pierwszych rzędach nie daje za wygraną...

Żałuję,  że nie zaproponowałam wyjścia do centrum handlowego.