Kino, seans dla matek z dziećmi poprzedzony spotkaniem nt. miłości po ciąży. Takie z serii jak mam dzieci to nie jestem już gorącym, chodzącym seksem, jeśli czegoś nie zrobię to on mnie zostawi dla takiej, która nie siedzi w pieluchach (nigdy nie byłaś jeśli tak myślisz bo to jest też w mózgu a nie w biuście).

Pani Prelegentka (Pani P.) przepis na udany związek opracowała we wzorze: RUCH - T. Wyższa matematyka, ale na szczęście wyjaśnia. 

R - robienie razem ekscytujących rzeczy

U - uczucia 

CH - dobre chęci (choć nie jestem pewna, bo przy 'ch' na chwilkę odleciałam)

minus T...

tu Pani P. przerywa. Napięcie wśród słuchaczek rośnie... Jak myślicie,  co oznacza T? Na pytanie pada kilka odpowiedzi. Niestety,  żadna nie jest prawidłowa. Otóż T to nic innego tylko TEŚCIOWA (mruk zrozumienia po sali).

Ale Pani P. wraca do R. Robienie razem ekscytujących rzeczy, czyli bez dziecka, wspólnie,  razem,  tak jak kiedyś (czyli przed erą ciąży i dziecka).  Pani P., na przykład,  w niedziele rano chodzi z mężem do kina. Dzieci zostawiają rodzinie czy niani i mają czas dla siebie. Koniec prelekcji. Reklama spotkań indywidualnych w gabinecie u Pani P. Pierwsze  jest darmowe jeśli napiszesz,  że byłaś na spotkaniu.

Uczestniczki domagają się pytań.  Rozpoczyna się dyskusja wokół najważniejszego: CO JESZCZE MOŻNA ROBIĆ Z PARTNEREM/MĘŻEM? Pani P. proponuje, żeby pójść na basen (strzelam bo znowu odleciałam). Konsternacja. Coś jeszcze?  Ktoś z sali opowiada o grze małżeńskiej. P. rozwija,  że istnieją różne jej warianty, że w Internecie można znaleźć instrukcje,  jak zrobić ją samodzielnie.  Ale nie warto.  Za dużo czasu, a gra nie jest droga.

Ale co jeszcze można robić wspólnie i bez dziecka? - sala skupiona w kilku pierwszych rzędach nie daje za wygraną...

Żałuję,  że nie zaproponowałam wyjścia do centrum handlowego.

Czytam blogi. Albo inaczej. Staję się ich fanką na fb, bo z czytaniem jest ciężko. Niby nie chodzę do pracy, więc powinnam cały dzień nic nie robić tylko leżeć do góry brzuchem, oglądać seriale i czytać książki. Ale jest jeszcze Stwór i On, więc moim głównym zajęciem jest pchanie wózka vol. sprzątanie skarpet. Seksowne marzenia z czasów liceum poszły w łeb. Ich spełnienie gwarantuje tylko nie wiązanie się z żadnym facetem i nie posiadanie dzieci (prosta droga do wymarcia - serio wymarcia ?! - gatunku). 

Wracając więc do blogów. Lajkuję Sergittę, Pokolenie Ikea (dobra, "Pokolenie" lubię dłużej niż piszę bloga), Świat Czytników, Jak oszczędzać pieniądze (te dwa akurat do czegoś w życiu może mi się przydadzą) i masę innych, które znam ze słyszenia albo nie znam, ale są fajne. I w związku z tym, że nie czytam to dostaję oczopLONsu od tego jakie są piękne (super foty, fajny layout i kupa innych super rzeczy). Niestety ani trochę nie skłania mnie to do przeczytania więcej niż jednego postu (bo i kiedy!?). Może przeczytam te, które dopiero się pojawią, ale na pewno nie trafię na starsze. Chyba lepiej czytać książki bo masz dwa końce: okładka, okładka i koniec. Możesz odhaczyć na liście i oznajmić światu, że zaliczyleś  kolejną książkę. Ostawiasz na półkę i czujesz się mądrzejszym człowiekiem. 

Trafiam też na blogi prowadzone przez matki. I mam gorące postanowienie, że tak, jak nie udzielam się w grupach dla zdesperowanych matek, tak nie będę czytała tego, co mają do powiedzenia na stronach popoświęconych ich dzieciom. No może oprócz tego jednego jedynego. Złote rady o gadżetach dla dzieci są teraz dla mnie jak porady o tym jak zrobić prostą kreskę nad okiem dla nastolatek. Na początku przygody ze Stworem potrafiłam siedzieć i czytać mądrości, jak to innym matką jest i jak sobie radzą z przypadłościami  wszelakimi. Na szczęście już mi przeszło (do tego chyba trzeba dojrzeć razem z dzieckiem, które zaczyna najpierw przewracać się z boku na bok, a potem siadać). Teraz mam wymioty na widok postu z pytaniem, kiedy przejść z jednego fotelika samochodowego na większy albo kiedy dać dziecku kawałek jabłka, a kiedy absolutnie nie. Jak mam problem robię z siebie kretyna przed moim (a dokładniej Stwora) lekarzem.

Ostatnio kręcą mnie blogi, z dobrymi pomysłami. Czyli nie takimi jak mój :). Przymierzam się do regularnej lektury bloga Michała Szafrańskiego (czyli o tym, jak mieć więcej pieniędzy, jak nie znasz to znaczy, że na emeryturze będziesz jadł tynk ze ścian) albo takich o tym, jak z dwóch niepotrzebnych rzeczy zrobić trzecią ładną. Podniecam się dwoma postami Sergitty: o tym, jak zrobić fajny dozownik do płynu do kąpieli i o tym, w jaki sposób wykorzystać odpadki pozostałe remoncie (kafelki są moim hitem). 

Zdjęcia zamieszczone na licencji Creative Commons. Od góry:

Ostatnio wyczytałam*, że wanienka dla dzieci to kit i nie ma sensu jej kupować bo dziecko i tak kąpie się w wannie z rodzicami. Akurat z tym się nie zgadzam, ale akurat nie to jest tu istotne.

Otóż Stwór lubi wanienkę (i ta też!) przede wszystkim dlatego, że trzyma go w pionie i może swobodnie bawić się zabawkami. Bez konieczności trzymania pleców i obkładania poduchami. Krzesełko jest passe, może ma to związek z wielkimi żółtymi i różowymi kwiatami i niebieskimi motylkami na obiciu. Dlatego chwała wanience z Ikea.

Tadam! W ten sposób załatwiłam sobie wizytę urzędników z Jugendamt.

Powroty z wakacji bywają trudne i bolesne. Cierpienia dostarcza również podróżowanie po polskich drogach. Zwłaszcza kiedy Stwór a la Potwór zaczyna ząbkować i drze się przeraźliwie, a Ty jako zły rodzic nie jesteś w stanie zrobić nic i nie tylko dlatego, że nie możesz na niego patrzeć... Do tego jest super bo skacze Ci ciśnienie, że szóstą godzinę jesteś w Polsce, a dalej nie widać Warszawy. W sześć godzin z nawiązką można spokojnie przejechać z przejścia chorwacko - słoweńską do magicznej granicy na Olzie, za którą nie da rady zbudować autostrady. Do tego wiesz, że w Warszawie nie ma plaży i słońca tylko koniec urlopu i praca. Urocza partnerka (której wcieleniem oczywiście jestem) zmienia się w tykającą bombę. Wakacje i po wakacjach.

Co jest lepszego niż błogie lenistwo i spędzanie czasu najlepszego słońca do opalania pod parasolem ze Stworem? Mimo, że Chorwacja rajem nie jest to ma słońce i piękne morze. Brak tu jednak świątyń kulinarnych (chociaż ja z dzieciństwa pamiętam wspaniały smak marmolady i mleka ze świeżymi bułkami), ale można najeść się pysznych i świeżych owoców morza. Wielbiciele pochłaniania gór dobrego jedzenia nie dadzą rady dłużej niż tydzień. Po powrocie rzucą się nie tylko na warzywa. Za to opinie, które przeczytaliście w Internecieo wyspie Vir  są jak najbardziej prawdziwe (myśmy wyszli z założenia, że większość przesadza).











*** cudownie. nie znam adres swojego bloga. oczywiście wszędzie powinno być z domeną com

Podziwiam kobiety i blogerki, które wrzucają zdjęcia swoich dzieci na blogi, publiczny Instagram czy fan page na Facebooku. Zachwycam się tymi dziećmi. Zdjęcia są piękne, dzieci śliczne i do tego te ubrania. Marzenie. Ja sama lubię pochwalić się Stworem. Z tą różnicą, że mój profil jest prywatny i zdjęcia może zobaczyć wybrana przeze mnie grupa odbiorców. Wiem, że i to nie jest najmądrzejsze, ale tak już jest, że dzielę się zdjęciami, czekinuję i jestem aktywnym Facebookowiczem z typu ekshibicjonistów. Nie miałabym jednak na tyle odwagi, żeby wrzucać piękne foty Stwora z sesji dla niemowląt, z kąpieli, z plaży czy z czwartych urodzin na bloga czy fan page Awanturki.

Nie dlatego, że pedofilia, że niebezpiecznie, że świat jest straszny. Gdybym tak myślała musiałabym dorobić kraty w oknach, odłączyć Internet i nigdy, przenigdy nie wychodzić z domu. Znajomi mają czteroletniego syna. Nie wrzucają jego zdjęć. Niee chcą, żeby za kilka lat koledzy syna oglądali jego zdjęcia w Necie. Jeśli on w przyszłości zdecyduje, że chce wrzucać swoje zdjęcia, sam  to zrobi. Na szczęście moja mama kilka dekad (sic!) temu nie wiedziała, czym jest blog.

Znajomych na Facebooku mam ponad 400. Dziś wrzuciłam fotę ze Stworem. Tłumaczę sobie, że jedyne, co może mnie spotkać to diss od znajomych za kolejne zdjęcie. Dlatego przestrzeń Awanturki, niby też o Stworze, ale bez zdjęć.

czyli gorące pozdrowienia z plażingu

źródło: https://flic.kr/p/fuDecZ

Rondo Dmowskiego

Hybryda na paznokciach w kolorze jarzeniówek i rzęsy: done. Dobrze, że w My Lovley Lashes mieli promocję. Są tak naturalne i zupełnie nie rzucające się w oczy, że aż mi przykro, że za to zapłaciłam. Ale o to mi chodziło. Najważniejsze, że nie będę musiała się malować, a przy tym  nie wyglądam, jak królowa plastiku. Przynajmniej na twarzy, bo wakacyjne paznokcie warte są królowej disco polo. Niby jedziemy do wiochy nad Adriatyk, a przygotowania, jak do wyjazdu na Festiwal w Cannes albo do NYC.

Za to Stwór spakowany. Basenik, pampersy i cały staff Stwora godny jest największej gwiazdy pop. Nie zmieściłby się do nawet duuużego bagażnika. Dlatego On skusił się jednak na box dachowy. W związku z tym i ja mogę sobie pozwolić na większą liczbę sukienek. A i tak cały wyjazd będę chodziła tylko w jednej...

Bo jednak najtrudniejsze decyzje to te kiedy trzeba coś wykluczyć, chociaż chcesz zabrać wszystko.

Cały świat ma prawo jazdy. J. miała je już jak się poznałyśmy. I co z tego, że jedyny fakt, jaki kojarzy mi się z nią i z samochodami to opowieść o tym, że kiedyś wpadła samochodem do rowu. A. i W. zrobiły prawko chyba po licencjacie. Nigdy z nimi nie jechałam. Czasem prowadzą samochody swoich facetów. Na co dzień poruszają się po mieście komunikacją miejską. Pamiętam, że A. rozbawiła mnie kiedyś tekstem, że "ma za dużo godności, żeby biegać do ZTMu". Uciekał nam wtedy autobus. Od tego czasu za każdym razem, kiedy z bólem serca, z oddali patrzę na wjeżdżający na przystanek tramwaj lub autobus powtarzam sobie jej słowa.